Lawendowy pokój, Nina George

Czasem i mnie się to zdarza: pozwalam się uwieść pięknej okładce i wszechobecnej reklamie oraz (a może przede wszystkim) motywem księgarni/książki obecnym w treści. Tak było i tym razem. Dałam się skusić, książkę przeczytałam, ale zapowiadanych uniesień i odkryć nie doświadczyłam. Lawendowy pokój jest po prostu przeciętny. I tyle.


Główny bohater, czterdziestoletni Jean Perdu jest właścicielem barki zacumowanej w sercu Paryża, na której pokładzie przez lata zgromadził tysiące książek. Księgarnia nosi nazwę Apteka Literacka, a jej wyjątkowość polega na tym, że Jean analizując stan duszy swoich klientów dobiera im odpowiednie tytuły.
Sam jest absolutnie nieszczęśliwy, po tym jak dwadzieścia lat wcześniej bez słowa porzuciła go ukochana. W wyniku mniej lub bardziej prawdopodobnego splotu dziwnych okoliczności ów samotny księgarz odnajduje list, w którym znajduje tragiczne wyjaśnienie odejścia Manon. Poczynione odkrycie zmusza go do działania i tak Jean Perdu, dwa koty i młody pisarz wyruszają w podróż barką na południe Francji. Po drodze poznają kilka interesujących osób, z których każda cierpi na swój sposób. U kresy podróży czekają ich istotne zmiany. Ale samego zakończenia zdradzać nie będę.

Opisy na okładce i czytane przeze mnie recenzje sugerowały, że jest to powieść wyjątkowa. Tymczasem, jak wspomniałam we wstępie, Lawendowy pokój to średniej klasy czytadło, któremu można poświęcić kilka chwil, ale nie wpisywałabym go na listę "must read". Odniosłam wrażenie, że pod przykrywką historii głównego bohatera autorka starała się stworzyć powieść psychologiczną o stracie i złożoności ludzkich uczuć. Niestety kompletnie jej to nie wyszło. Świadczyć może o tym chociażby wyjątkowa skłonność autorki do tworzenia nadętych, skomplikowanych metafor w stylu: "Wszyscy umarli. Wszyscy, z którymi zetknęliśmy się w życiu. Oni są jak rzeki wpadające do oceanu naszej duszy. Jeśli nie będziemy o nich pamiętać ocean wyschnie." (str. 203). Ten kwiecisty styl wywoływał we mnie irytację lub rozbawienie. Zamiłowanie autorki do przesady i uderzania w sentymentalne tony skutecznie zakłócało tok narracji i rozpraszało główny wątek.
Myślę, że tak się dzieje, gdy ambicje pisarza przewyższają jego talent i możliwości.

Ocena: -4/6

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja nadużycia, Alicja Urbanik-Kopeć

Obraz
W ubiegłym roku dwukrotnie miałam okazję posłuchać autorki niniejszej książki na żywo, podczas festiwali literackich. Spotkałam ją podczas Big Booka w Warszawie oraz podczas Literackiego Sopotu i byłam pod sporym wrażeniem, z jaką energią i zaangażowaniem Alicja Urbanik-Kopeć opowiadała o sytuacji służących w Polsce w XIX wieku. Byłam przekonana, że jej książka spodoba mi się przynajmniej tak samo, jak słuchanie autorki na żywo. Niestety tak się nie stało. W swojej książce, tak jak zapowiada to podtytuł: Służące w XIX-wiecznych polskich domach , autorka przedstawiła sytuację tysięcy kobiet zatrudnionych w zamożniejszych domach jako kucharki, pokojówki, nianie i służące do wszystkiego. Urbanik-Kopeć zaczyna od początku: opisała pochodzenie młodych dziewcząt i okoliczności, w jakich trafiały na służbę, uwzględniając przy tym skromne możliwości kształcenia, metody pośrednictwa pracy oraz podróż ze wsi do miasta i związane z tym niebezpieczeństwa. Na kolejnych stronach
Czytaj więcej

Chrapiący ptak. Rodzinna podróż przez stulecie biologii, Bernd Heinrich

Obraz
Książka wydana wiosną ubiegłego roku przez wydawnictwo Czarne w serii Menażeria przykuła moją uwagę od samego początku. Zaintrygował mnie zwłaszcza podtytuł Rodzinna podróż przez stulecie biologii . Skojarzył mi się z Zającem o bursztynowych oczach (tak, wiem, że tam nie ma słowa o biologii, ale ta rodzinna podróż przez stulecie...) i miałam wielką nadzieję, na podobnie udaną czytelniczą przygodę. Jednak lektura tego sześciuset stronicowego tomiszcza ciągnęła się tygodniami i nie sprawiła mi, niestety, oczekiwanej radości. Heinrich junior szczegółowo opisał swoją historię rodzinną, bardzo skoncentrowaną wokół postaci ojca przyrodnika i podróżnika Gerda Hermanna Heinricha. Był on badaczem starej daty, jednym z ostatnich, którzy wiedzę o owadach i ptakach zdobywali w sposób bardzo tradycyjny: biegając z siatką po lasach, łąkach i stepach zbierając i preparując tysiące obiektów. Jego pierwsza wyprawa miała miejsce już w 1927 roku na Elbrus i do północnej Persji. W ciągu całego swoje
Czytaj więcej

Nowe książki

Obraz
Dawno nie pokazywałam na blogu książkowych zakupów, ale muszę przyznać, że od marca byłam wstrzemięźliwa... Aż do teraz. Druga połowa maja okazała się dla mnie bardzo obfita w książkowe zdobycze. Najpierw na wyprzedaży na stronie wydawnictwa Wielka Litera za 50 zł kupiłam pięć świetnych tytułów: Miniony weekend spędziłam w Warszawie, gdzie pokusiłam się na książkowe zakupy w dwóch ulubionych miejscach i jednym nowym :) Po zwiedzeniu wystawy w muzeum Polin kupiłam To nie deszcz, to ludzie , w księgarni "Moda na czytanie" w domu braci Jabłkowskich Ostatni obraz Sary de Vos i Dziedzictwo , a w cudownym Wrzeniu Świata Komu bije Big Ben , Oblicza wielkiej Brytanii i Pusty las . I trochę rzutem na taśmę, na Dworcu Centralnym, wypatrzyłam jeszcze promocję 4 za 3 (zapłać za 3 książki, a czwartą dostaniesz gratis) i zdecydowałam się jeszcze na następujące tytuły: A co u was nowego na półkach?
Czytaj więcej