Żona, Meg Wolitzer

„Ale mężczyźni, ze swymi wielkimi retrospektywami, wielkimi książkami, w których pragną zawrzeć wszystko, wielkimi garniturami i wielkimi glosami, są zawsze hojniej wynagradzani. To oni są ważni. A wiesz dlaczego? [...] Bo sami tak twierdzą!” (str. 59)

- recenzja zawiera spoiler -

Joan Castleman jest kobietą po sześćdziesiątce, żoną znanego i nagradzanego pisarza, matką trójki dzieci. Podczas lotu z USA do Finlandii, gdzie jej mąż ma odebrać Helsińską Nagrodę Literacką, podejmuje decyzje o rozwodzie.

Tak rozpoczyna się powieść Meg Wolitzer, która stanowi gorzką spowiedź doświadczonej mężatki. Joan otwarcie i bez skrępowania opowiada o swoim małżeństwie i szczegółowo portretuje mężczyznę, z którym spędziła ponad czterdzieści lat. Z jej wspomnień wyłania się bardziej karykatura, niż wartościowy, piękny obraz: Joe Castelman ma trudny charakter, cechują go niezwykle silna miłość własna i egocentryczne podejście do życia. Mimo tego żona trwa przy nim latami, wspiera go w pracy, a nawet rezygnuje z własnej kariery na rzecz męża i rodziny. Z jej relacji bije rozgoryczenie, a w słowach Joan już od pierwszych stron można wyczuć towarzyszące jej poczucie wyższości nad mężem. Kobieta niejednokrotnie wyraża się o nim z pobłażaniem i pewną dozą niecierpliwości. Sama jest przy tym przenikliwą i inteligentną narratorką, która boleśnie zdaje sobie sprawę z niewykorzystanych w życiu szans.

Szczególnie interesujący był dla mnie świat przedstawiony w tej powieści: środowisko akademickie, lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte w Ameryce. Czasy, w których biali mężczyźni absolutnie dominowali sferę publiczną w USA: czy jako politycy, czy jako pisarze i intelektualiści. Pojawiające się sporadycznie w tym świecie kobiety były traktowane z przymrużeniem oka i szybko schodziły ze sceny. W tych okolicznościach Joan oraz inne „żony przy sławnych mężach” przyjmowały różne strategie, by przetrwać i nie całkiem zatracić siebie.

Meg Wolitzer napisała błyskotliwą powieść o skomplikowanej naturze relacji małżeńskich, o sile poświęcenia i o ludzkiej naturze. Sporo jest tu gorzkich refleksji, nad którymi warto się zastanowić. Myślę, że każdy znajdzie w tej książce zdania, które do niego przemówią, a może nawet nakłonią do spojrzenia na własny związek z nieco innej perspektywy. 

Jeśli chodzi o samo zakończenie, to automatycznie nasuwało mi się porównanie z książką Fatum i furia autorstwa Lauren Groof, co zdecydowanie osłabiło efekt zaskoczenia i odebrało mi nieco radości z lektury. Jednak Żona podobała mi się dużo bardziej. Jest to powieść zdecydowanie bardziej złożona, która głębiej analizuje stosunki małżeńskie. Ponadto jest lepiej napisana o niebo lepiej przetłumacona niż Fatum i furia. Polecam!

Ocena: 5/6

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja nadużycia, Alicja Urbanik-Kopeć

Obraz
W ubiegłym roku dwukrotnie miałam okazję posłuchać autorki niniejszej książki na żywo, podczas festiwali literackich. Spotkałam ją podczas Big Booka w Warszawie oraz podczas Literackiego Sopotu i byłam pod sporym wrażeniem, z jaką energią i zaangażowaniem Alicja Urbanik-Kopeć opowiadała o sytuacji służących w Polsce w XIX wieku. Byłam przekonana, że jej książka spodoba mi się przynajmniej tak samo, jak słuchanie autorki na żywo. Niestety tak się nie stało. W swojej książce, tak jak zapowiada to podtytuł: Służące w XIX-wiecznych polskich domach , autorka przedstawiła sytuację tysięcy kobiet zatrudnionych w zamożniejszych domach jako kucharki, pokojówki, nianie i służące do wszystkiego. Urbanik-Kopeć zaczyna od początku: opisała pochodzenie młodych dziewcząt i okoliczności, w jakich trafiały na służbę, uwzględniając przy tym skromne możliwości kształcenia, metody pośrednictwa pracy oraz podróż ze wsi do miasta i związane z tym niebezpieczeństwa. Na kolejnych stronach
Czytaj więcej

Chrapiący ptak. Rodzinna podróż przez stulecie biologii, Bernd Heinrich

Obraz
Książka wydana wiosną ubiegłego roku przez wydawnictwo Czarne w serii Menażeria przykuła moją uwagę od samego początku. Zaintrygował mnie zwłaszcza podtytuł Rodzinna podróż przez stulecie biologii . Skojarzył mi się z Zającem o bursztynowych oczach (tak, wiem, że tam nie ma słowa o biologii, ale ta rodzinna podróż przez stulecie...) i miałam wielką nadzieję, na podobnie udaną czytelniczą przygodę. Jednak lektura tego sześciuset stronicowego tomiszcza ciągnęła się tygodniami i nie sprawiła mi, niestety, oczekiwanej radości. Heinrich junior szczegółowo opisał swoją historię rodzinną, bardzo skoncentrowaną wokół postaci ojca przyrodnika i podróżnika Gerda Hermanna Heinricha. Był on badaczem starej daty, jednym z ostatnich, którzy wiedzę o owadach i ptakach zdobywali w sposób bardzo tradycyjny: biegając z siatką po lasach, łąkach i stepach zbierając i preparując tysiące obiektów. Jego pierwsza wyprawa miała miejsce już w 1927 roku na Elbrus i do północnej Persji. W ciągu całego swoje
Czytaj więcej

Ostatni kucharz chiński, Nicole Mones

Obraz
Nicole Mones spędziła w Chinach 18 lat prowadząc interesy w branży tekstylnej. Swoją wiedzę na temat chińskich obyczajów, kultury i sztuki kulinarnej, a także obserwacje dotyczące codziennego życia autorka umiejętnie wykorzystała w powieści Ostatni kucharz chiński. Główna bohaterka Maggie jest pogrążona w żałobie po tragicznej śmieci męża. Pewnego dnia otrzymuje list z chińskiego sądu, z kórego wynika że jej zmarły mąż może być ojcem małej dziewczynki. Maggie leci więc do Pekinu, by na miejscu zbadać całą sprawę i odkryć prawdę. Dość szybko okazuje się, że jej mąż Matt rzeczywiście miał romans z matką dziewczynki, więc prawdobodobieństwo, że został ojcem jest spore. Wątpliwości mają wyjaśnić wyniki badania próbek materiału genetycznego Matta i jego ewentualnej córki. Aby je zdobyć Maggie wyrusza w podróż i poznaje dziadków dziewczynki i ja samą. Kobieta z zawodu jest dziennikarką specjalizującą się w felietonach kulinarnych. Podczas swojego pobytu w Chinach ma napisać artykuł o mł
Czytaj więcej