Córka markizy, Laurel Corona

Właściwie, sądząc po opisie, jest to książka wprost stworzona dla mnie: historyczna powieść z akcją umiejscowioną w osiemnastowiecznej Francji, w której fakty zmyślnie połączone zostały z literacką fantazją, a całość opisuje losy niezwykłej kobiety. Mam na myśli główna bohaterkę, tytułową córkę markizy Émilie du Châtelet noszącą imię Stanislas-Adélaïde (w skrócie Lili). Sama Markiza du Châtelet żyła we Francji i była jedną z najwybitniejszych kobiet oświecenia, zajmowała się matematyką i fizyką, prowadziła otwarty salon i przyjaźniła się z Voltairem. Natomiast jej najmłodsza córka w rzeczywistości zmarła krótko po narodzinach.

W swojej powieści Laurel Corona podejmuje literacką próbę rekonstrukcji losów młodej Lili.

Po śmierci matki Stanislas-Adélaïde zamiast do klasztoru trafia pod opiekuńcze skrzydła przyjaciółki matki, Julie de Bercy, w której domu dorasta w towarzystwie jej córki Delphine. Dziewczyna chętnie czyta, zadaje wiele pytań i stara się poznawać otaczający ja świat. A nie są to niestety zajęcia odpowiednie dla młodej panny na wydaniu, zwłaszcza takiej, która nie może poszczycić się wsparciem rodziny i odpowiednim posagiem. Laurel Coronie udało się, moim zdaniem, naszkicować trudną sytuację, w jakiej znajdowały się w tamtym czasie kobiety inteligentne, pragnące wiedzy i poszerzenia horyzontów. Skazane były one na przychylności i łaskawość mężów, bliższych lub dalszych krewnych, czy też tzw. towarzystwa. Nadmierna ciekawość i skłonność do zadawania zbyt wielu pytań postrzegane były jako jedne z najgorszych cech młodej panienki.

W powieści poznajemy losy Stanislas-Adélaïde w drodze do dorosłości, jej trudny proces uniezależniania się i nabrania wiary we własne pragnienia. To uniezależnianie się połączone jest w dużym stopniu z przekraczaniem granic, wprowadzaniem zmian i niezgodą na bezmyślne działanie według niejasnych społeczno-towarzyskich norm. Towarzyszymy jej w poszukiwaniach własnej tożsamości, w łamaniu utartych zasad i wreszcie w osiąganiu obranego celu. Lili pragnie wyrwać się ze świata w którym głównym zadaniem damy jest poprawne dyganie, prowadzenie jałowych konwersacji i katowanie ciała w ciasnym gorsecie. Jej celem jest nauka, podróże i zmienianie świata przez pracę naukową, Bohaterka nie jest w tym sama, u boku ma Delphine, z którą łączy ją siostrzana więź, z daleka czuwa nad nią sroga baronowa Lomont, może też liczyć na wsparcie naukowców, zwłaszcza znajomych jej matki.

Akcję powieści autorka umiejscowiła oczywiście w Paryżu i okrasiła ją sporą liczbą postaci historycznych, takich jak królowa Maria Leszczyńska, Voltaire czy Diderot.

Córka markizy miała wg. mnie spory potencjał, który niestety nie został przez autorkę wykorzystany. Mimo istotnego motywu przewodniego, jakim jest w moich oczach emancypacja kobiet, dostajemy miałką, momentami banalną i przewidywalną opowiastkę, która rozczarowała mnie swoim, zbyt lekkim, stylem. Nie chcę być niesprawiedliwa: książkę czyta się szybko i z przyjemnością (no może z wyjątkiem fragmentów pisanych przez Lili opowiastek o Świergotce), ale nie jest to lektura ambitna, która mogłaby zadowolić czytelnika oczekującego od powieści "czegoś więcej". A szkoda.

Ocena: 3+/6