Ostatnie fado, Iwona Słabuszewska-Krauze

Główna bohaterka powieści Alicja, młoda Polka mieszkająca na stałe w Dublinie, spontanicznie decyduje się na wyjazd do Lizbony. Głównym celem podróży jest chęć odszukania Rosy, śpiewaczki fado, autorki pięknych miłosnych listów i dawnej miłości wujka Alicji, Dominika, z którym bohaterka jest mocno związana.
W portugalskiej stolicy przeprowadza prywatne śledztwo, poznając strzępki historii Rosy i składając je w całość. Alicja wędruje godzinami po mieście, słucha fado, pije kawę i zagląda do niezliczonych lizbońskich lokali. Zwiedza najbardziej znane atrakcje turystyczne i poznaje różne dzielnice Lizbony. Jednocześnie snuje rozliczne refleksje na temat własnego życia uczuciowego i swojego stosunku do mężczyzn, a zwłaszcza jednego: dobrego przyjaciela Kostka.

Na przemian z lizbońskimi przeżyciami Alicji poznajemy codzienność portugalskiego pisarza Fernanda Pessoa na początku dwudziestego wielku oraz kilka postaci mieszkających w sąsiedztwie hostelu, w kórym zatrzymała się Alicja. Ten zabieg miał zapewne na celu ukazanie wielopłaszczyznowego obrazu miasta i jego mieszkańców: na przestrzeni lat i z perspektywy jej mieszkańców. I o ile w przypadku wędrówek z Pessoą od kawiarni do kawiarni był to zabieg udany, o tyle chaotycznie opowiadane historie właścicielki piekarni czy kioskarza nie przypadły mi do gustu.

Ostatnie fado to typowe czytadło, którego autorka ewidentnie miała ambicje na napisanie porządnej powieści z przesłaniem, co się jej niestety kompletnie nie udało. Mądrości życiowe wygłaszane przez główną bohaterkę i egzaltowana narracja, nie wyszły książce na dobre. Podział całości na 70 bardzo krótkch rozdziałów oraz zmieniający się w każdym z nich narratorzy nie ułatwia czytania, rozpraszając uwagę czytelnika.
Pomysł na samą historię był ciekawy, choć nie orginalny, lecz autorka nie podołała zadaniu. Zamiast pogłębiać portrety swoich postaci oraz konsekwentnie rozbudowywać wątki wokół nich, wprowadzała coraz to nowych bohaterów i nowe historie. Koniec końców główny wątek kończy się mało spektakularnym finałem, a całość szybko pójdzie w zapomnienie. Ostatnie fado to dobra towarzyszka podróży do Lizbony. I tyle.

Ocena: 4/6
















W powieści Słabuszewskiej-Krauze to Lizbona gra pierwsze skrzypce i właśnie ze względu na miasto przeczytałam tę książkę do końca. Była lekturą towarzyszącą mi w kawiarniach i lizbońskim metrze. Lekką i niezobowiązującą.
Poniżej kilka wspomnień majowego wyjazdu do Porugalii: Lizbona moimi oczami.






Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja nadużycia, Alicja Urbanik-Kopeć

Obraz
W ubiegłym roku dwukrotnie miałam okazję posłuchać autorki niniejszej książki na żywo, podczas festiwali literackich. Spotkałam ją podczas Big Booka w Warszawie oraz podczas Literackiego Sopotu i byłam pod sporym wrażeniem, z jaką energią i zaangażowaniem Alicja Urbanik-Kopeć opowiadała o sytuacji służących w Polsce w XIX wieku. Byłam przekonana, że jej książka spodoba mi się przynajmniej tak samo, jak słuchanie autorki na żywo. Niestety tak się nie stało. W swojej książce, tak jak zapowiada to podtytuł: Służące w XIX-wiecznych polskich domach , autorka przedstawiła sytuację tysięcy kobiet zatrudnionych w zamożniejszych domach jako kucharki, pokojówki, nianie i służące do wszystkiego. Urbanik-Kopeć zaczyna od początku: opisała pochodzenie młodych dziewcząt i okoliczności, w jakich trafiały na służbę, uwzględniając przy tym skromne możliwości kształcenia, metody pośrednictwa pracy oraz podróż ze wsi do miasta i związane z tym niebezpieczeństwa. Na kolejnych stronach
Czytaj więcej

Chrapiący ptak. Rodzinna podróż przez stulecie biologii, Bernd Heinrich

Obraz
Książka wydana wiosną ubiegłego roku przez wydawnictwo Czarne w serii Menażeria przykuła moją uwagę od samego początku. Zaintrygował mnie zwłaszcza podtytuł Rodzinna podróż przez stulecie biologii . Skojarzył mi się z Zającem o bursztynowych oczach (tak, wiem, że tam nie ma słowa o biologii, ale ta rodzinna podróż przez stulecie...) i miałam wielką nadzieję, na podobnie udaną czytelniczą przygodę. Jednak lektura tego sześciuset stronicowego tomiszcza ciągnęła się tygodniami i nie sprawiła mi, niestety, oczekiwanej radości. Heinrich junior szczegółowo opisał swoją historię rodzinną, bardzo skoncentrowaną wokół postaci ojca przyrodnika i podróżnika Gerda Hermanna Heinricha. Był on badaczem starej daty, jednym z ostatnich, którzy wiedzę o owadach i ptakach zdobywali w sposób bardzo tradycyjny: biegając z siatką po lasach, łąkach i stepach zbierając i preparując tysiące obiektów. Jego pierwsza wyprawa miała miejsce już w 1927 roku na Elbrus i do północnej Persji. W ciągu całego swoje
Czytaj więcej

Ostatni kucharz chiński, Nicole Mones

Obraz
Nicole Mones spędziła w Chinach 18 lat prowadząc interesy w branży tekstylnej. Swoją wiedzę na temat chińskich obyczajów, kultury i sztuki kulinarnej, a także obserwacje dotyczące codziennego życia autorka umiejętnie wykorzystała w powieści Ostatni kucharz chiński. Główna bohaterka Maggie jest pogrążona w żałobie po tragicznej śmieci męża. Pewnego dnia otrzymuje list z chińskiego sądu, z kórego wynika że jej zmarły mąż może być ojcem małej dziewczynki. Maggie leci więc do Pekinu, by na miejscu zbadać całą sprawę i odkryć prawdę. Dość szybko okazuje się, że jej mąż Matt rzeczywiście miał romans z matką dziewczynki, więc prawdobodobieństwo, że został ojcem jest spore. Wątpliwości mają wyjaśnić wyniki badania próbek materiału genetycznego Matta i jego ewentualnej córki. Aby je zdobyć Maggie wyrusza w podróż i poznaje dziadków dziewczynki i ja samą. Kobieta z zawodu jest dziennikarką specjalizującą się w felietonach kulinarnych. Podczas swojego pobytu w Chinach ma napisać artykuł o mł
Czytaj więcej