Katalog tytułowy

Mam w tym roku niebywałe szczęście do odkrywania dobrych polskich autorów piszących inteligentnie i w pięknym stylu. I tak po Szczygielskim i Huelle przyszła pora na Wojciecha Kuczoka i moje pierwsze spotkanie z jego twórczością. Spotkanie to mimo, że nie należało do łatwych, było niesamowicie przyjemne i dało mi sporo czytelniczej satysfakcji. Kuczok minaowicie mistrzowsko włada słowem. Autor posługuje się niebywale piękną polszczyzną, jego długie, ciągnące się na wiele linijek zdania pełne są metafor, błyskotliwych skojarzeń i niecodziennych słownych połączeń. Czytanie jego prozy to czysta przyjemność. "Kiedyś pokochał właśnie żywotność, energię, rozmowność tej kobiety, ale czas jest wrogiem zauroczań, teraz drobne kroki żony szukającej dla niego kolejnych zajęć wywołują w nim tesknotę za krokiem wolnym, dostojnym, spacerowym..." (str. 43) Jednak oprócz warstwy słownej Senność ma oczywiście także bohaterów. Dokładnie rzecz biorąc troje głównych postaci i ich partner

Auguste Escoffier był mistrzem klasycznej kuchni francuskiej i autorem książek kucharskich, które w swoim czasie zrewolucjonizowały podejście do gotowania i do jedzenia. Był także ekscentrycznym mężem i ojcem, a większość życia spędził z dala od rodziny, poświęcając cały swój czas i energię pracy, a od czasu do czasu także miłosnym aferom. W wydanej pod koniec stycznia powieści Białe trufle N.M. Kelby uczyniła z Escoffier'a głównego bohatera i przedstawiła w niej swoją wersję życia słynnego kucharza. Auguste'a i jego schorowaną żonę poznajemy u schyłku ich życia pewnego gorącego i aromatycznego lata na początku lat trzydziestych. Delphine prawie nie opuszcza sypialni, Escoffier spędza dnie na rozpamiętywaniu przeszłości. W ogromnym domu roi się od ich dzieci i wnucząt, ale jedyną osobą, która troszczy się o regularne posiłki dla domowników jest Sabine - nowa służąca do złudzenia przypominająca z wyglądu wielką miłość Escoffiera Sarę. Walcząc z niedołęstwem i starością wi

Generalnie nie przepadam za opowiadaniami i nie sięgam po nie zbyt często. W przypadku tomu autorstwa Pawła Huelle postanowiłam jednak zrobić odstępstwo od tej reguły. Skłoniło mnie do tego jedno słowo w tytule, będące jednocześnie motywem łączącym wszystkie opowiadania, czyli morze. Dodam jeszcze, że było to moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Zaliczam je do udanych i z pewnością sięgnę po którąś z jego powieści. Którą polecacie? Zebrane w tomie teksty łączy nie tylko Bałtyk, ale także chłodny, oszczędny język i prostota opowiadanych historii. Mimo tego chłodu, bijącego niemalże z każdej strony, wydaje się to być idealna pozycja na gorące letnie dni. Akcja opowiadań ciągnie się bowiem leniwie, a do lektury przyciąga piękny język - a to przecież walory idealnej czerwcowej książki. Większość bohaterów u Huelle to samotnicy, którzy przebywając w podróży nieustannie poszukują siebie, prawdy, domu, przeszłości. Cele ich wędrówek są różne, ale łączy je niepokój i niemożność pozost

Akcja „Żony godnej zaufania” toczy się na początku XX wieku na amerykańskiej prowincji, w stanie Wisconsin, na północy USA.  Już pierwsza scena powieści zapowiada tajemniczy i mroczny klimat. Oto na peronie, pogrążonym w śniegu i ciemności (jest styczeń), stoi samotny mężczyzna. Postawny, dostatnio ubrany, wieku tzw. średniego. Mężczyzna ten to Ralph Truitt, zamożny przedsiębiorca, od którego sukcesu zależy dostatek całego miasteczka i jego mieszkańców. Truitt czeka na pociąg z Chicago, a konkretnie na podróżującą nim obcą kobietę, z którą wymienił zaledwie kilka listów, jej twarz zna tylko z fotografii, a która ma zostać jego żoną. Mężczyzna się niecierpliwi, ogarniają go wątpliwości, aż wreczcie mocno spóźniony pociąg wtacza się na stację. Z prywatnego wagonu, jako ostatnia z pasażerów pociągu, wysiada piękna, młoda kobieta i to bynajmniej nie ta, kórej Truitt się spodziewał na podstawie fotografii... Tak zaczyna się dość dramatyczna historia miłosnego trójkąta, która zdominowa