Katalog tytułowy

Uwielbiam koniec grudnia, kiedy na blogach pojawiają się wszelkiego rodzaju podsumowania i listy najlepszych książek, jakie przeczytaliście w mijającym roku. To dla mnie zawsze świetna okazja do zanotowania kolejnych tytułów i czynienia planów czytelniczych na nadchodzący rok. A jak było u mnie w 2015? W sumie świetnie. Przeczytałam dokładnie 40 książek , czyli tyle, ile chciałam przeczytać snując plany rok temu. Na 2016 podnoszę więc poprzeczkę na 45 tytułów. 15 książek zostało napisanych przez polskich autorów. Zdecydowana większość z nich była co najmniej dobra lub bardzo dobra. Jedynie dwie okazały się bardzo słabe. Ponadto wytrzymałam w swoim postanowieniu i ani razu nie odwiedziłam biblioteki. Przez cały rok czytałam tylko i wyłącznie własne książki, oraz 3 pożyczone od rodziny i znajomych. Mimo to pozycji na regale nie ubyło. Liczne nowości w połączeniu z rabatami i odwiedzinami w księgarniach zaowocowały kilkudziesięcioma nowymi pozycjami. W przyszłym roku nadal chcę cz

Okazuje się, że ostatnią przeczytaną przeze mnie w 2015 roku książką była Tajemnica domu Helclów autorstwa Jacka Dehnela i Piotra Tarczyńskiego. I przyznaję, że było to zakończenie bardzo przyjemne. Powieść przenosi czytelnika do Krakowa pod koniec XIX wieku. Główna bohaterka, obdarzona niezwykłymi ambicjami profesorowa Szczupaczyńska, zostaje samozwańczą panią detektyw. Jest to dla niej wyjątkowa szansa urozmaicenia codziennego życia, które dotychczas upływało na nadzorowaniu służącej oraz planowaniu posiłków i kariery męża - profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tajemnicze zniknięcie jednej z pensjonariuszek domu opieki dla osób starszych, a potem śmierć kolejnej, stanowią dla profesorowej niebywałe wyzwanie. Używając własnej inteligencji i przenikliwości oraz, nie ma co ukrywać, talentu do intryg i manipulacji, Szczupaczyńska doprowadza spawę do szczęśliwego, iście hollywoodzkiego finału. Pozostaje mieć nadzieję, że niebawem w jej otoczeniu pojawią się kolejne zwłoki... Wą

Ostatnia arystokratka to zabawnie opowiedziana historia trzyosobowej rodziny Kostków, która w latach dziewięćdziesiątych przeprowadziła się z USA na czeską prowincję. Nastąpiło to po tym, jak ojciec rodziny otrzymał informację o zwrocie rodzinnego zamku przez pańswto czeskie. Nie zwlekając długo, z perspektywą znacznego awansu społecznego, rodzina postanawia objąć we władanie rodzinne włości. Tytułowa arystokratka to dziewiętnastoletnia Maria Kostka, narratorka powieści. Z olbrzymią ilością autorironii i zdrowego sceptycyzmu opisuje podróż rodziny do Czech oraz pierwsze tygodnie na nowym terytorium. Próby okiełznania trójki pracowników, przekazanych Kostkom razem z zamkiem, oraz plany rozwoju posiadłości to główne zajęcia nowych właścicieli barwnie opisane przez Marię. Jest to książka, która z pewnością zyska uznanie młodszych czytelników. Ja przy okazji tej powieści poraz kolejny się przekonałam, że czytając pełne zachwytów recenzje na blogach, dokładniej powinnam sprawdzać

Należę do osób, które nie przeczytały ani jednej części przygód Harry'ego Pottera i nie obejrzały żadnej ekranizacji tych powieści. Zawsze uważałam, że to nie moja bajka. Mimo to byłam bardzo ciekawa fenomenu J.K. Rowling i jej twórczości. Jak tylko usłyszałam, że autorka napisała powieść skierowaną do dorosłego czytelnika, wiedziałam, że muszę ją przeczytać. I była to decyzja nad wyraz słuszna. Trafny wybór okazał się bardzo wciągającą, choć momentami bolesną lekturą. Barry Fairbrother umarł. To wydarzenie wywarło ogromny wpływ na całą społeczność Pagford, której Barry był bardzo poważanym członkiem. Pozostało po nim m.in. czworo dzieci, osierocona dziewczęca drużyna wioślarska oraz wolne miejsce w radzie gminy, o które rozpoczyna się zacięta walka wśród mieszkańców. Rowling stworzyła całą plejadę barwnych bohaterów. Ich występki i grzeszki, a czasem poważne przestępstwa, których się dopuszczają, nie pozostaną w ukryciu. Na stronie internetowej rady pojawiają się mianowicie

Iwona Banach napisała niewielkich rozmiarów powieść, której czytanie niestety nie należy do przyjemności. Główna bohaterka, Wanda, otrzymuje telefon z przeszłości i decyduje się po dwudziestu latach powrócić do rodzinnego miasta. W długiej podróży z Kanady na Dolny Śląsk towarzyszy jej partner życiowy Bernard. Na miejscu kobieta spotyka dawnych przyjaciół. Wspólnie wyjaśniają okoliczności dramatycznych wydarzeń, których uczestnikami byli w młodości. Z każdą kolejną stroną dowiadujemy się nowych faktów z życia Wandy, a ilość złych rzeczy, która spotkała ją w życiu jest odwrotnie proporcjonalna do jakości tekstu, jaki zaserwowała nam autorka: im więcej o Wandzie wiemy, tym gorsze wrażenie robi na nas powieść. Autorka próbowała stworzyć coś, na co niestety zabrakło jej warsztatu i zdolności: ambitną powieść z przesłaniem. Domyślam się, że to właśnie z tego powodu zdecydowała się podzielić swój tekst na krótkie fragmenty, z których każdy opowiada inny wątek – w zamyśle jak puzzle, k

Ta ogromna cegła wymaga od czytelnika sporo czasu i cierpliwości. Siłą rzeczy nie jest to lektura na dwa wieczory. A czy warto po nią sięgać? Moim zdaniem warto. Zwłaszcza, jeśli ma się ochotę na porządnie opowiedzianą historię życia pewnego poety, który w połowie lat osiemdziesiątych, po tragicznej śmieci żony, z maleńkim synkiem opuszcza swój rodzinny kraj i wyjeżdża do USA. Zostaje wykładowcą na uczelni, kupuje dom i psa, i samodzielnie wychowuje niepełnosprawnego umysłowo syna. Przełom polityczny w Polsce i nagły telefon od siostry skłaniają go do wyjazdu do Warszawy. W swoim rodzinnym mieście bardzo szybko dogania Jana przeszłość: dawni przyjaciele z opozycji nawiązują z nim kontakt i nalegają na rozwiązanie spraw z przeszłości. Zarówno wątek głównego bohatera, jego uczuciowe rozterki, wspomnienia, emocje, relacje z rodziną, jak i tło powieści na wielu płaszczyznach historycznych są dla czytelnika interesujące. Ziomecki opisuje koniec lat siedemdziesiątych i początek osiemdz

W rozmowie z Miłoszewskim , którą można znaleźć na portalu gazeta.pl, Katarzyna Nowakowska zadała autorowi pytanie, które i mnie kołacze się w głowie po przeczytaniu ostatniej strony jego najnowszej powieści: "Gniew". Ja czuję, że będzie to właśnie reakcja fanów Szackiego. Co to za zakończenie jest?! - Zakończenie jak zakończenie. Tak zwane otwarte. Historia literatury zna takie przypadki. Nie zdradzając, co jest w tej książce, ale skoro czytałaś, to wiesz, że niezależnie od zakończenia, niezależnie od ostatniej strony, po tym, co się wydarzyło w tej powieści, nie ma mowy, żeby pojawiła się jakakolwiek inna powieść z prokuratorem Szackim. Mimo takiego postawienia sprawy, ciągle jeszcze nie tracę nadziei, że autor jednak zmieni zdanie i pozwoli nam, czytelnikom, spędzić kolejne upojne chwile z Szackim - bo on nawet, jeśli gniewny, to fajny facet po prostu jest.... Jestem fanką ksiażek Miłoszewskiego, przeczytałam wszystkie jego powieści dla dorosłych i mam nadzi

Lata siedemdziesiąte. Nowo powstałe, zabłocone blokowisko na obrzeżu Warszawy. To tu poznają się cztery siedmiolatki, które głęboka przyjaźń zwiąże na całe życie. Towarzyszymy im od przeprowadzki na nowe osiedle, przez pierwszy dzień w szkole i inne ważne życiowe momenty, aż do wkroczenia w dorosłość.  Beata, Agnieszka, Mania i Hanka. Cztery bohaterki, cztery różne charaktery. Dziewczyny, które pochodzą z kompletnie różnych środowisk, mają inne życiowe cele i priorytety, inne problemy w codziennym życiu. Mimo tworzą zgrany zespół, wspierają się wzajemnie w trudnych momentach, bawią się i kłócą. Każda z nich ma w grupie swoje miejsce, każda z nich jest dla pozostałych niezbędnym elementem całości. Ale Dziewczyny z Portofino to dużo więcej niż historia dziewczęcej przyjaźni. To powieść o doświadczeniu pokoleniowym, jakim był przełom polityczny końca lat osiemdziesiątych, który zmienił życie milionów ludzi w Polsce. Historia pokolenia, które dorastało w socjaliźmie, a pracę i studi

Miesiąc temu z ogromną radością uczestniczyłam w bardzo inspirującym spotkaniu z Grażyną Plebanek. O autorce sporo słyszałam, czytałam też wiele recenzji jej powieści. Jednak dopiero przy okazji tego spotkania zapoznałam się z jej twórczością. A o czym prowadzące rozmawiały z autorką? Rzecz jasna głównie o jej książkach: każda z nich została krótko omówiona, fragmenty niektórych autorka przeczytała zgromadzonym. Grażyna Plebanek opowiadała o swojej literackiej pracy, co było szczególnie ciekawe, gdyż jej każda kolejna powieść tematycznie kompletnie się różni od poprzednich. Każda jest zamkniętym światem, w którym autorka obraca się pisząc i który bezpowrotnie opuszcza kończąc ostatnie zdanie. Każda powieść daje jej okazję do rozprawienia się z konkretnym tematem, do przepracowania określonego społecznego problemu lub tabu. Tak było w przypadku Nielegalnych związków , gdy jako jedna z pierwszych kobiet w Polsce tak otwarcie pisała o erotyce. Choć ta powieść przepełniona jest miłości

Czytanie Apetytu rozpoczęłam we Florencji. Wspaniale było chodzić ulicami tego miasta, podziwiać kościoły i bogate palazzi , próbować regionalnych potraw, szwędać się po słynnym ponte vecchio , a potem odnajdywać ich ślady w powieści. To mój ulubiony sposób podróżowania: zwiedzanie z książką miejsc, w których toczy się jej akcja. Opisana w powieści XV-wieczna Florencja jest miastem fascynującym, niebezpiecznym i niezwykle interesującym - ta współczesna niebezpieczna raczej nie jest, ale pozostałe przymiotniki pasują do tego miasta doskonale ;) Główny bohater, młodziutki Nino Latini, jest florentczykiem z urodzenia i głębokiego przekonania. Poznajemy jego dzieciństwo spędzone głównie na psoceniu, jego przyjaźnie i pierwszą miłość Tessinę oraz pasję do gotowania, którą odkrywa w sobie w dość młodym wieku. Obserwujemy spory i zatargi możnych florenckich rodów, z Medyceuszami na czele oraz poznajemy znajomych Nina znanych z podręczników do historii, m.in Leonarda da Vinci czy Botticel

Widniejąca na okładce podobizna małej dziewczynki o szelmowskim spojrzeniu i szerokim uśmiechu przyciąga jak magnes. Siedząca obok niej starsza kobieta stanowi przeciwwagę dla jej młodości i radości. To zdjęcie stanowi idalną kwintesencję powieści Jestem tu od wieków - książki niezwykle kobiecej. W pozytywnym tego słowa znaczeniu ;) W swojej powieści Mariolina Venezia zabiera czytelnika w podróż na włoską prowincję, a dokładnie na samo południe Włoch, do Apulii. To właśnie tam, w niewielkim miasteczku Grottole, mieszkał Francesco Falcone, protoplasta rodu niezwykłych kobiet, których losy, począwszy od roku 1861 wypełniają strony powieści. A ta snuje się niespiesznie, pełna plotek i pogłosek, wypełniona wrzaskiem dzieci i gadaniem kobiet. A tych jest mnóstwo: plotkarek, zdrajczyń, dziewic, puszczalskich, matek i córek, ciotek i kuzynek. Pod koniec można łatwo stracić rachubę i pomieszać Albę z Albiną albo Candidę z Cleilą. Książka pozbawiona jest dialogów, swoją strukturą przypom

Tak się jakoś utarło, ża z każdej wizyty w Warszawie przywożę książki. A, że w ostatnim czasie dość często bywam w stolicy, to i regularnie powiększam swoje zbiory. W ostatnich tygodniach ukazało się kilka tytułów, które zapragnęłam mieć, a książki z lewej to klasyki do kolekcji. Et voilà: Z lewej stoją zakupy w Dedalusie: Emancypantki , Bolesław Prus Ciotka Julia i skryba , Mario Vargas Llosa Żart , Milan Kundera W Matrasie w miniony weekend było 30% zniżki na wszystkie tytuły, z prawej leżą od dołu: Zły , Leopold Tyrmand Król kebabów i inne zderzenia polsko - obce , Marta Mazuś Caryca polskiej mody, święci i grzesznicy , Marta Sztokfisz Uległość Michel Houellebecq Zaduch. Reportaże o obcości , Marta Szarejko Dziennik roku chrystusowego , Jacek Dehnel Ktoś coś szczególnie poleca? Wybaczcie ten książkowy ekshibicjonizm, ale od czasu do czasu można :)

Brutalne morderstwo i mroczne tajemnice sprzed lat pogrzebane na idyllicznej angielskiej wyspie... Taki opis widnieje na okładce powieści Link i wprowadza potencjalnych czytelników w błąd. Dlaczego? Już wyjaśniam: pierwsza ofiara morderstwa pojawia się na 436 stronie (książka ma ich w sumie 594), a wszystko, co czytamy wcześniej, nie ma z nim nic wspólnego, ergo powieść Link trudno zaliczyć do kryminałów. Czym więc ta książka jest? Moim zdaniem przeciętną powieścią obyczajową z silnym wątkiem historycznym. Główna bohaterka książki, siedemdziesięciojednoletnia Beatrice mieszka razem ze starszą od siebie Helene w niewielkim domku odziedziczonym po rodzicach, położonym na angielskiej wyspie Guernsey. Beatrice jest na emeryturze, a jej dnie wypełnia dbanie o dom i ogród, pielęgnowaniem kontaktów z przyjaciółmi oraz jedynym synem Alanem, który ma spore problemy alkoholowe. Pewnego dnia pod jej dach trafia Karin - wypełnona po czubek głowy kompleksami i problemami psychicznymi trzydzie

Borys Akunin jest znany w Polsce jako autor kryminałów. Tymczasem pod pseudonimem Anna Borisowa napisał niebywale ciekawą, nieco melancholijną powieść, która skłania do rozmyślań o tym, co naprawdę dzieje się z ludźmi znajdującymi się w stanie śpiączki. Co czują i przeżywają osoby o zdrowym umyśle uwięzione w martwym ciele? Na pierwszych stronach powieści poznajemy Wierę. Młoda rosyjska lekarka, specjalistka w dziedzinie geriartii, przyjeżdża na staż do położonego we Francji domu spokojnej starości "Pory roku", którego wszyscy pensjonariusze pochodzą z Rosji. Jej zadaniem jest zapoznanie się z funkcjonowaniem tego nowoczesnego przybytku oraz stosowanymi tu metodami leczenia i opieki nad osobami starszymi. Wyjazd finansuje fundacja, dla której pracuje Wiera. Jej szef zamierza, przy pomocy młodej kobiety, stworzyć w Rosji całą sieć nowoczesnych domów opieki przeznaczonych dla zamożnych klientów. Na miejscu Wiera spotyka nie tylko mieszkańców domu, z których każdy ma swoje d

Przy okazji niedawnych wyborów parlamentarnych często padało zdanie: "Ja nie głosuję. To mnie nie dotyczy." . Takie myślenie, charakterystyczne niestety dla połowy naszych rodaków, to ogromny błąd, stanowiący realne zagrożenie dla demokracji. Oczyszczenie jest literackim dowodem na to, że system polityczny, w którym żyjemy ma ogromny wpływ na życie i losy jednostki.  Powieść młodej, fińsko-estońskiej pisarki Sofi Oksanen osnuta jest wokół motywu zdrady: jedna z głównych bohaterek zdradziła, a druga została zdradzona. Zara i Aliide spotkały się w dramatycznych okolicznościach: młodsza z nich skazana była na litość i pomoc tej drugiej. Ich relacja od początku zdominowana jest przez strach i nieufność, kobiety bacznie obserwują każdy swój ruch i gotowe są do ucieczki. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że dzieli je wszystko: wiek, pochodzenie, sposób życia. Jednak czytelnik z każdą stroną dowiaduje się więcej o młodości Aliide w sowieckiej Estonii oraz o dramatycznych losac

Londyn NW to dopiero druga, po Białych zębach , książka autorstwa Zadie Smith, którą przeczytałam. Jednak bez wątpienia już teraz zaliczam ją do grona swoich ulubionych autorek. Przemawia do mnie sposób, w jaki opisuje swoje miasto i jego mieszkańców i cenię ją za ogrom wiedzy o życiu w wielu kulturach, który można w jej książkach odnaleźć. Londyn NW ma w zasadzie troje bohaterów: przyjaciółki Leah i Natalie, które w młodości były sobie bardzo bliskie, ale z wielkiej przyjaźni w dorosłym życiu pozostał jedynie sentyment. Sentyment na tyle duży, że kobiety nadal utrzymują ze sobą kontakt, mimo iż nie mają o sobie nawzajem zbyt dobrego zdania i trudno im się porozumieć. Oprócz nich jest jeszcze Felix, facet po trzydziestce z mentalnością piętnastolatka: bez stałej pracy, niby zaangażowany uczuciowo, ale też nie do końca, obciążony wspomnieniami toksycznego dzieciństwa. Między tą trójką błądzi Nathan, kloszard i narkoman. Wszyscy mieszkają w jednej dzielnicy, w północno-zachodnim

Petra Hůlová studiowała w Pradze kulturoznawstwo i mongolistykę i przez jakiś czas mieszkała w Mongolii. Zapewne tym dwóm faktom zawdzięczamy powstanie Czasu Czerwonych Gór , opowieści o kobietach z mongolskiego stepu napisanej przez czeską autorkę. Ta książka jest sagą o kobietach. Ale sagą wyjątkową, pozbawioną ckliwości, różowego futerka i tzw. "babskich spraw". Jest to opowieść o cholernie ciężkim życiu na stepie, o codzienności wypełnionej wyczerpującą pracą, troską o bezpieczeństwo i utrzymanie rodziny, codzienności pozbawionej jakichkolwiek przyjemności. Dzięki tej powieści mamy okazję zajrzeć do wnętrza garu, poznać mongolskie zwyczaje i tradycje. Kontrastem dla stepu jest Miasto: Ułan Bator. Fascynujące, pulsujące, kolorowe i niebezpieczne dla młodej, niedoświadczonej dziewczyny ze stepu. Miasto, w którym każdy człowiek, nawet znajomy, może okazać się oszustem i wyzyskiwaczem. I tu i tu kobiety mają trudniej: więcej odpowiedzialności, mniej praw niż mężczyźni, p

Co mądrego można napisać o książce, którą przeczytało kilka milionów czytelników, która na stałe weszła do kanonu literatury światowej i której autor został laureatem literackiego Nobla? To pytanie czysto retoryczne. Napiszę więc może niezbyt odkrywczo, ale za to szczerze: jak ja odebrałam historię wielkiej platonicznej miłości Florentina Arizy do Ferminy Dazy ? Jako bajkę dla dorosłych. Bajkę, którą przyjemnie czytać, zwłaszcza, że Márquez jest wirtuozem miłosnego języka. Bajkę, którą cudownie czytać przed snem, bo wprawiała mnie w dobry nastrój. Wreszcie bajkę, która niczym pękata szkatułka, za każdym razem, gdy po nią sięgnąć, ukazuje kolejną błyskotkę: nową, interesującą postać i jej opowieść. Bo jak inaczej określić historię uczucia mężczyzny do kobiety, które zrodzone z nastoletniego marzenia, oparte na ulotnych wspomnieniach chwil i na niezłomnej wierze w jego siłę, przetrwało całe życie? Florentino rozmawiał z Ferminą zaledwie kilka razy, zanim jej ojciec, chcąc zapob

Od lektury tej powieści minęło już kilka tygodni i wiele szczegółów uleciało mi z pamięci. Mimo to chciałabym napisać choć parę zdań o książce, która zrobiła na mnie ogromne wrażenie. David Mitchell zabrał mnie w niezwykłe miejsce. Na sztucznie stworzoną wyspę u wybrzeży Japonii, która w okresie samoizolacji tego kraju stanowiła jego jedyne połączenie ze światem. Wyłączność na handel z Japonią miała na przełomie XVII i XIX wieku Holenderska Kompania Wschodnioindyjska. I to właśnie w środowisku jej pracowników rozgrywa się większa część akcji powieści. Jest rok 1799. Młody kancelista i świeżo zwerbowany pracownik Kompanii, Jacob de Zoet, przybywa na Dejimę, by w kilka lat zarobić sporą sumę pieniędzy i w ten sposób otworzyć sobie drogę do małżeństwa z ukochaną Anną. Młody i naiwny nie podejrzewa nawet, że wyspa i jej mieszkańcy kompletnie zmienią jego życie i plany. Codzienna praca urzędnika wymaga niezwykłej dyplomacji i zdolności międzykulturowych: tradycje i obyczaje japoński

Właśnie spełnia się jedno z moich podróżniczych marzeń: jestem w Toskanii. I co najlepsze, będę tu jeszcze przez kilka dobrych dni. Mimo, iż mamy już jesień, krajobrazy wokoło zdominowane są przez zieleń, słońce oświetla doliny i pagórki niezwykłym światłem i wprost napatrzeć się nie można na wszechobecne piękno natury i architektury oddychającej historią. Jest to bez wątpienia rajska kraina :) Na dwutygodniowy urlop zabrałam następujące lektury: Pory roku , Boris Akunin Jestem tu od wieków , Mariolina Venezia Ciernista róża , Charlotte Link Apetyt , Philipp Kazan Morelowy Sad , Amanda Coplin Nie mogłam się zdecydować, które miejsce najlepsze będzie jako scenografia do zdjęcia, dlatego będą trzy: Właścicielka pensjonatu, widząc mnie rano ze stosem książek pod pachą (zmierzałam do ogrodu, by zrobić powyższe zdjęcia) z przejęciem stwierdziła: "Och widzę, że lubi Pani czytać. Ja też uwielbiam książki." I już wiem, że świetnie trafiliśmy. W tym miejscu pows

Wspaniały dzień za mną! W Kongresie Kobiet chciałam uczestniczyć od początku jego istnienia. Wizja setek energicznych, zaangażowanych kobiet w jednym miejscu, dyskutujących i wymieniających się doświadczeniami z wielu dziedzin życia oraz możliwość spotkania i posłuchania na żywo kobiet-liderek, wydały mi się bardzo pociągające. Dzisiaj miałam okazję posłuchać m.in. prof. Magdaleny Środy, Kazimiery Szczuki, Kingi Rusin, Pauliny Młynarskiej, Hanny Samson, Krystyny Kofty, prof. Małgorzaty Fuszary, Katarzyny Miller i Roberta Biedronia - te osoby i ich opinie wydały mi się szczególnie interesujące. Kongres Kobiet to wspaniałe, inspirujące wydarzenie - zachęcam wszystkie z Was, które choć przez moment rozważały uczestnictwo w nim, do zrealizowania tego zamierzenia w przyszłym roku. Warto! Ale Kongres, to także książki i ich autorki. Jutro będzie jest świetna okazja do spotkania kilku z nich, krótkiej rozmowy i zdobycia dedykacji. Ponadto, w holu głównym kilka wydawnictw ma swoje st

Mam słabość do kryminałów retro i co kilka miesięcy sięgam po kolejny, by rozkoszować się atmosferą lat minionych i próbować rozwikłać kryminalna zagadkę. Powieść Beśki, pierwszy z trzech tomów cyklu: Stanisław Berg , to ostatnia z moich wakacyjnych lektur, którą przeczytałam na Bornholmie. Powieść zabrała mnie w podróż do XIX-wiecznej Łodzi, której niepowtarzalną atmosferę autor niezwykle sprawnie w swojej książce uchwycił. Z willi łódzkiego fabrykanta Naumanna zostaje porwany jego sześcioletni syn. Kilka dni później bez śladu znika również syn polskiego inżyniera, w podobnym wieku. Miasto huczy od plotek, w kulturowym tyglu łatwo o konflikty i posądzenia oparte na uprzedzeniach i stereotypach. Dwaj detektywi Riepin i Raczyński podejmują się trudnego zadania wytropienia porywacza, mając nadzieję odnaleźć chłopców całych i zdrowych. Mnóstwo wątków pobocznych, sporo interesujących i różnorodnych bohaterów, szybko postępująca akcja, świetnie zarysowane tło historyczne to niewątpliw

O Magdalenie Parys w mediach zrobiło się głośno, gdy w kwietniu bieżącego roku została laureatką Europejskiej Nagrody Literackiej. Nagroda ta została powołana w grudniu 2008 r. przez Parlament Europejski. Biorą w niej udział 34 kraje uczestniczące w programie unijnym "Kultura". Celem nagrody jest zwrócenie uwagi na kreatywność i różnorodność współczesnej literatury europejskiej, promowanie obiegu literatury w Europie oraz zwiększanie zainteresowania dziełami literackimi z innych krajów. (źródło: wikipedia )  Jako, że powieść tę miałam na półce już od jakiegoś czasu, postanowiłam wykorzystać urlopową labę i przekonać się, czy twórczość autorki do mnie przemówi. I przemówiła :) Głównym motywem powieści jest oczywiście tytułowy tunel. Kopany od strony Berlina Zachodniego w 1981 roku ma umożliwić jednemu z bohaterów ucieczkę z NRD. Ale budowa tunelu jest dla autorki jedynie pretekstem do ukazania wielopoziomowej mozaiki ludzkich losów i charakterów. Jej bohaterowie, ic

Główną bohaterkę powieści, dwudziestosiedmioletnią Angielkę Grace Munroe, poznajemy, gdy szykuje się do wyjścia z przyjaciółką na wieczorne przyjęcie. Jest 1955 rok, Grace mieszka z mężem w Londynie i jest nieszczęśliwa. Jej małżeństwo, mimo krótkiego stażu, przeżywa poważny kryzys, a kobieta nie potrafi się odnaleźć w środowisku męża, czyli w tzw. wyższych sferach brytyjskiej stolicy. Jako wzorowa żona przy mężu musi dbać o kontakty towarzyskie i wypełniać nudne obowiązki pani domu. Dla Grace, która wychowała się w środowisku akademickim, u wuja profesora w Oxfordzie, to nowe otoczenie i funkcjonujące w nim od stuleci towarzyskie ceremoniały są uciążliwe i niezrozumiałe, a w życiu brakuje jej głębszego sensu. Kiedy więc otrzymuje list, z którego treści wynika, że została jedyną spadkobierczynią niejakiej Evy d’Orsey bez wahania kupuje bilet na samolot i wyrusza do Paryża. Celem Grace jest wyjaśnienie nieporozumienia, za które od pierwszej chwili uważa list: nazwisko d’Orsey jest

Od soboty jestem w raju :) Otacza mnie morze, mam mnóstwo czasu na czytanie, okno w sypialni wychodzi na jedną z najpiękniejszych bibliotek na świecie, codziennie świeci słońce, ale nie ma upałów, a miejsce, w którym mieszkam jest rajem dla każdego mola książkowego. Spędzam wakacje na Bornholmie :) A oto dowody: Biblioteka: Do własnej dyspozycji mamy sypialnię i pokój dzienny. A w nim idealne warunki do czytania. Oprócz dwóch fioletowych kanap, moja ulubiona otomana...: ... a na niej urlopowy stosik: Kolekcjonerka perfum , Kathleen Tessaro (już przeczytana) Tunel , Magdalena Parys Trzeci brzeg Styksu , Krzysztof Beśka Cztery pory roku , Borys Akunin W całym pokoju i w sypialni mnóstwo książek. Niestety wszystkie po duńsku. Pozostało mi więc oglądanie okładek. Sporo tu znajomych nazwisk. Moi gospodarze są wielbicielami skandynawskich kryminałów: Na tej półce obok siebie stoją Zadie Smith  I.B. Singer. To jak u mnie :) Chyba nie muszę doda

Przyjaciółka przesłała mi kod uprawniający do 40% zniżki w księgarni ZNAKu. Szkoda, by się zmarnowała... Zwłaszcza, że na wszystkie te książki miałam chrapkę, odkąd się dowiedziałam, że istnieją :) W krainie kolibrów , Sofia Caspari Tajemnica domu Helclów , Maryla Szymiczkowa Epoka hipokryzji , Kamil Janicki   Pałac. Biografia intymna , Beata Chomątowska Usypać góry. Historie z Polesia , Małgorzata Szejnert Antoine Cierplikowski. Król fryzjerów, fryzjer królów , Marta Orzeszyna A u Was co nowego?

Powieść Johna Boyne pt. W cieniu pałacu zimowego w urzekający sposób opisuje historię mężczyzny, któremu dane było żyć w fascynującym miejscu w towarzystwie wyjątkowych ludzi - rodziny ostatniego rosyjskiego cara. Naprzemiennie poznajemy losy głównego bohatera Georgija Jachmieniewa, który jako szesnastolatek trafił na służbę do Pałacu Zimowego oraz wspomnienia Georgija-staruszka, który niebawem na zawsze pożegna swoją ukochaną Zoję. Rozdziały, w których śledzimy powojenne losy bohatera, ułożone są w kolejności odwrotnej do chronologii wydarzeń. Przeskakując co kilka lat, poznajemy "od końca" losy coraz młodszych bohaterów: Georgija i Zoi w Londynie i Paryżu. Czytamy o ich wspólnym życiu, córce, pracy Georgija w bibliotece Muzeum Brytyjskiego - zdawałoby się zwyczajne sprawy normalnych ludzi. Jednak na ostatnich stronach powieści odkryjemy głęboko skrywaną przez całe życie tajemnicę tych dwojga. "Rosyjska" część książki rozpoczyna się w maleńkiej wiosce Kasz

Jak wiele w życiu czterech osób może zmienić jedno popołudnie na plaży? Wszystko. Tak stało się w przypadku bohaterów powieści Chris Cleave Między nami . Niezwykłej książki, którą Wam serdecznie polecam! Między nami ma dwie główne bohaterki. Młodziutką Pszczółkę z Nigerii poznajemy dniu, w którym po ponad dwóch latach zostaje zwolniona z ośrodka dla azylantów. Trzydziestokilkuletnią Brytyjkę o imieniu Sara, redaktorkę poczytnego magazynu dla pań, matkę i żonę, poznajemy w momencie, kiedy jej życie legnie w gruzach. Światy tych dwóch kobiet zetkną się ze sobą z niespotykaną siłą i konsekwencjami. Informacje o treści umieszczone na okładce polskiego wydania książki są niezwykle skąpe, w zasadzie czytamy jedynie, że jest to książka mądra, świetnie napisana, ambitna, przejmująca, doskonała, urzekająca i przerażająca (to tylko część przymiotników, jakimi raczy nas w tym miejscu wydawca, wszystkie pochodzą z recenzji renomowanych angielskich i amerykańskich magazynów i dzienników)

Źródłem nieszczęścia głównej bohaterki powieści Doroty jest fakt, że urodziła się w rodzinie patologicznej. Za fasadą przykładnej i pobożnej rodziny, kryją się wciąż pijani rodzice znęcający się nad córką psychicznie oraz starszy brat, który prześladuje siostrę także przy użyciu przemocy fizycznej. Nieustanny lęk, upokorzenie i brak jakichkolwiek ciepłych uczuć - w takiej atmosferze dorastała główna bohaterka. Pewnego letniego dnia jej życie zaczęło się zmieniać. Dorota latami znosiła upokorzenia, traktując je jak lekcje i wychodząc z założenia, że kiedyś jej los się odmieni. Kolejne rodziały opisują dorosłe życie bohaterki: pracę zawodową, związki z mężczyznami. Poszczególne wątki nieuchronnie prowadzą do dramatycznego finału. Przewrotność dobra to powieść, której lektura sprawia czytelnikowi psychiczny ból i wywołuje w nim niepokój. Jest to książka o ludziach, których nie chcielibyście spotkać na swojej drodze. Jej atmosfera jest gęsta i stale trzyma w napięciu, przez skórę czu

W swojej debiutanckiej powieści, która ukazała się w Wielkiej Brytanii w 2002 roku, Monica Ali zaprasza nas do świata zupełnie nam, Polakom, nieznanego. Główna bohaterka Nazneen urodziła się w biednej bangladeskiej wiosce. I tylko cud, albo i niezwykła wola przeżycia, sprawiły, że jej maleńkie serce zaczęło bić.  W 1985 roku, w wieku osiemnastu lat, Nazneen została żoną obcego, starszego od siebie ponad dwukrotnie mężczyzny i wyjechała z nim do Londynu. Od tego momentu zmieniło się całe jej życie. Jej codzienność ograniczona została ścianami niewielkiego mieszkania socjalnego z widokiem na pozbawione zieleni podwórko i, taki sam jak jej, blok naprzeciwko. Każdy dzień jest podobny do poprzedniego: wypełniają go obowiązki domowe, polegające na obsługiwaniu wymagającego męża oraz wysłychiwaniu jego niekończących się przemówień. Chanu ma mianowicie niezwykle wysokie mniemanie o sobie i własnych umiejętnościach, co przejawia się w snuciu ambitnych planów na przyszłość. Nazneen nie zna a