Jak pokochać centra handlowe, Natalia Fiedorczuk

Bohaterką książki Natalii Fiedorczuk jest młoda kobieta, która najpierw jest w stanie bynajmniej nie błogosławionym, a potem jako młoda matka przeżywa stany emocjonalne dalekie od euforii i bezgranicznego szczęścia przypisywanego świeżo upieczonym rodzicom. Tytułowe centra handlowe są dla niej miejscami-schronami przed własną samotnością i rozpaczą. Stanowią jedyną odmianę w monotonnej rzeczywistości ograniczonej czterema ścianami niewielkiego mieszkania. Są wreszcie miejscami, w których może spotkać innych ludzi i choć na chwilę znaleźć ukojenie. Partner głównej bohaterki jest prawie całkowicie nieobecny i cała okołoniemowlakowa logistyka spoczywa na jej barkach. Ciężar odpowiedzialności przytłacza ją, a widmo depresji, na którą cierpiała już wcześniej, czyha na każdym kroku.

Przyznam szczerze, że po książce-laureatce Paszportu Polityki spodziewałam się więcej. Owszem zgadzam się, że Fiedorczuk złamała pewne tabu uczłowieczając macierzyństwo i dając matce prawo do negatywnych emocji, opisujące jej samotność i szczególnego rodzaju bezradność. Poza tym autorka sprawnie posługuje się językiem polskim, jej tekst jest gorzki i zabawny jednocześnie. Ale jest to lektura na raz. Taka, którą ze względu na spora czcionkę i duże przerwy między rozdziałami czyta się błyskawicznie i równie szybko zapomina. Mimo najszczerszych chęci nie doszukałam się w tej książce cech charakterystycznych dla dobrej literatury i nie do końca rozumiem, o co tyle szumu. W sumie najbardziej poruszył mnie fragment, w którym bohaterka wyznaje, że jej synek jest chory. Jedno niewinne zdanie całkowicie podważyło jej wcześniejsze smutki i dylematy i uświadomiło, co tak naprawdę jest w życiu istotne. Mimo tego stwierdzam, że choć powieść ta siłą rzeczy opiera się na emocjach, to mnie pozostawiła obojętną. Nie porwała, nie oczarowała, nie przekonała.

Ocena: 4/6