Córka fortuny, Isabel Allende

Córka fortuny to pierwsza z trzech części cyklu, do którego należą jeszcze Portret w Sepii i Dom Duchów.
Bohaterką powieści jest Eliza - sierota, którą, zaledwie kilkudniową, ktoś zostawił na progu domu rodzeństwa Rose i Jeremy'ego Sommersów. Dziecko miało szczęście i trafiło pod opiekuńcze skrzydła trzydziestoletniej Angielki Rose oraz czarnoskórej opiekunki Mamy Frezji.
Pierwsze szesnaście lat swojego życia Eliza spędziła w Chile, w hermetycznej społeczności osiadłych tam Anglików pałających się głównie handlem i uprawą bujnych ziem. Dorastała w dostatku na pograniczu gwóch światów: wychowywana na młodą angielską damę najlepiej czuła się w kuchni szykując pachnące miejscowe potrawy. Sztuczny świat, którzy stworzyli wokół dziewczynki opiekunowie "dla jej własnego dobra" szybko okazał się zbyt ciasny. Pod wpływem namiętnego i niezwykle silnego uczucia do miejscowego młodzieńca, Eliza wsiadła na statek i wyruszyła jego śladem do ogarniętej gorączką złota Kaliforni. W tę podróż nie pojechała jednak sama, ale pod opieką chińskiego lekarza Tao Chien'a, który podczas tygodni na morzu troskliwą opieką uratował jej życie. A i później, na obcej ziemi, stał się jej wiernym towarzyszem.

Druga część powieści toczy się wśród poszukiwaczy złota w ogarniętej szaleństwem Ameryce Północnej. Eliza wiedzie tam niezwykle intensywne i niebezpieczne życie i nie ustaje w poszukiwaniach narzeczonego.

Jak zwykle Isabel Allende wybrała wyjątkowo interesujący fragment historii, w którym umieściła swoich bohaterów i ich perypetie: Chile, Chiny, Anglia i USA w XIX wieku, a do tego morskie podróże i gorączka złota. Autorka dość szczegółowo przedstawiła ówczesne realia: sztywne zasady społeczne, trudy pionierskiego życia, ograniczone prawa kobiet, szalejącą przestępczość i różnice na tle rasowym. Szczególnie ciekawy wydał mi się opis ogarniętej gorączką złota i bezprawiem Ameryki. Liczni drugoplanowi bohaterowie i ich barwne historie dodatkowo urozmaicają powieść.

A jednak czegoś mi w niej zabrakło. W porównaniu z fantastycznymi książkami Allende, które miałam okazę przeczytać: Ines, pani mej duszy i Podmorska wyspa, Córka fortuny wydała mi się blada i niepełna. Może to wina tłumaczenia, że z książki zniknęło to nieuchwytne "coś", co z powieści dobrej czyni powieść wyjątkową? A może to po prostu słabsza książka w dorobku autorki?

Tak czy owak po Córkę fortuny sięgnąć warto, zwłaszcza jeśli się ceni twórczość Allende.
Ja postaram się w przyszłym roku przeczytać pozostałe dwie części cyklu.

Ocena: 4+/6