Tirza, Arnon Grunberg

Tirza przyciągnęła moją uwagę już samą okładką – fioletowy to mój ulubiony kolor :), a i opis na okładce wydał mi się zachęcający. Ponadto autor jest Holendrem, a ja jeszcze nigdy nie czytałam książki pisarza pochodzącego z tego kraju (a jeśli czytałam, to nieświadomie, bo tego nie pamiętam).
W ramach przygotowań do Big Book Festiwalu sięgnęłam więc po tę dość opasłą książkę, choć na samo spotkanie z autorem ostatecznie nie dotarłam.

Głównym bohaterem powieści jest Jörgen Hofmeester, a tytułowa Tirza, to jego młodsza córka, z którą aktualnie mieszka i z którą łączą go osobliwe relacje. Na pozór mężczyzna prowadzi wygodne, ustabilizowane życie: ma dom w jednej z najlepszych dzielnic Amsterdamu, dobrą pracę w wydawnictwie, żonę i dwie dorosłe córki. Szybko się jednak okazuje, że Hofmeester to mistrz pozorów i nic w jego przypadku nie jest pewne. Po kolei poznawałam fakty z jego życia i głęboko skrywane tajemnice, które sprawiały, że zaczynałam czuć do niego odrazę. Zresztą Grunberg bardzo chętnie posługuje się insynuacjami, które wywoływały we mnie uczucie obrzydzenia, na przykład pełne niedomówień i podtekstów relacje z młodszą córka, a potem z dziewczynką, z którą spędza czas w Namibii. 
Ogólnie rzecz biorąc, kiedy myślę o tej książce, to nasuwa mi się tylko jedno słowo: obrzydliwa. Nie ma w tej powieści ani pięknych uczuć, ani zdrowych relacji, jest szaleństwo, paranoja i ogromna ilość emocjonalnych szantaży. Lekkie napomknienia sugerują, że dziwne zachowanie Jörgena ma związek z jego rodzicami, którzy od dawna nie żyją. Niestety do samego końca nie wiadomo, co tak naprawdę mężczyznę ukształtowało i dlaczego robi, to co robi. Świat oglądany oczami głównego bohatera jest pełen zła, niebezpieczeństw i teorii spiskowych, a wizja zachodniego społeczeństwa wykreowana przez autora silnie odbiega od tej, którą sama mam przed oczami.

Nie przekonuje mnie taki sposób pisania powieści. Tirza to dla mnie ponad pięćset zadrukowanych stron, z których kompletnie nic nie wynika. Chyba jestem teraz w takiej czytelniczej fazie, że powieści napisane przez pisarzy, opisujące życie rodzinne i problemy osobiste z perspektywy mężczyzn w średnim wieku, kompletnie do mnie nie przemawiają i zwyczajnie mnie nudzą. Tak było z Julianem Barnesem, tak było z Knausgardem i tak też jest z Grunbergiem. Zdecydowanie wolę powieści pisane przez kobiety i chyba na takich się teraz skupię :)

Ocena: 3/6

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja nadużycia, Alicja Urbanik-Kopeć

Obraz
W ubiegłym roku dwukrotnie miałam okazję posłuchać autorki niniejszej książki na żywo, podczas festiwali literackich. Spotkałam ją podczas Big Booka w Warszawie oraz podczas Literackiego Sopotu i byłam pod sporym wrażeniem, z jaką energią i zaangażowaniem Alicja Urbanik-Kopeć opowiadała o sytuacji służących w Polsce w XIX wieku. Byłam przekonana, że jej książka spodoba mi się przynajmniej tak samo, jak słuchanie autorki na żywo. Niestety tak się nie stało. W swojej książce, tak jak zapowiada to podtytuł: Służące w XIX-wiecznych polskich domach , autorka przedstawiła sytuację tysięcy kobiet zatrudnionych w zamożniejszych domach jako kucharki, pokojówki, nianie i służące do wszystkiego. Urbanik-Kopeć zaczyna od początku: opisała pochodzenie młodych dziewcząt i okoliczności, w jakich trafiały na służbę, uwzględniając przy tym skromne możliwości kształcenia, metody pośrednictwa pracy oraz podróż ze wsi do miasta i związane z tym niebezpieczeństwa. Na kolejnych stronach
Czytaj więcej

Chrapiący ptak. Rodzinna podróż przez stulecie biologii, Bernd Heinrich

Obraz
Książka wydana wiosną ubiegłego roku przez wydawnictwo Czarne w serii Menażeria przykuła moją uwagę od samego początku. Zaintrygował mnie zwłaszcza podtytuł Rodzinna podróż przez stulecie biologii . Skojarzył mi się z Zającem o bursztynowych oczach (tak, wiem, że tam nie ma słowa o biologii, ale ta rodzinna podróż przez stulecie...) i miałam wielką nadzieję, na podobnie udaną czytelniczą przygodę. Jednak lektura tego sześciuset stronicowego tomiszcza ciągnęła się tygodniami i nie sprawiła mi, niestety, oczekiwanej radości. Heinrich junior szczegółowo opisał swoją historię rodzinną, bardzo skoncentrowaną wokół postaci ojca przyrodnika i podróżnika Gerda Hermanna Heinricha. Był on badaczem starej daty, jednym z ostatnich, którzy wiedzę o owadach i ptakach zdobywali w sposób bardzo tradycyjny: biegając z siatką po lasach, łąkach i stepach zbierając i preparując tysiące obiektów. Jego pierwsza wyprawa miała miejsce już w 1927 roku na Elbrus i do północnej Persji. W ciągu całego swoje
Czytaj więcej

Nowe książki

Obraz
Dawno nie pokazywałam na blogu książkowych zakupów, ale muszę przyznać, że od marca byłam wstrzemięźliwa... Aż do teraz. Druga połowa maja okazała się dla mnie bardzo obfita w książkowe zdobycze. Najpierw na wyprzedaży na stronie wydawnictwa Wielka Litera za 50 zł kupiłam pięć świetnych tytułów: Miniony weekend spędziłam w Warszawie, gdzie pokusiłam się na książkowe zakupy w dwóch ulubionych miejscach i jednym nowym :) Po zwiedzeniu wystawy w muzeum Polin kupiłam To nie deszcz, to ludzie , w księgarni "Moda na czytanie" w domu braci Jabłkowskich Ostatni obraz Sary de Vos i Dziedzictwo , a w cudownym Wrzeniu Świata Komu bije Big Ben , Oblicza wielkiej Brytanii i Pusty las . I trochę rzutem na taśmę, na Dworcu Centralnym, wypatrzyłam jeszcze promocję 4 za 3 (zapłać za 3 książki, a czwartą dostaniesz gratis) i zdecydowałam się jeszcze na następujące tytuły: A co u was nowego na półkach?
Czytaj więcej